Duch przeszłości: MCC Interim Linux
Ostatnia aktualizacja: 14 września 2023, 16:55
Przeszukując sieć w celu przygotowania do ArchiveOS kolejnej archiwalnej i często już zapomnianej dystrybucji Linux lub innego systemu operacyjnego, natrafiłem na rzadki unikat, warty wspomnienia, choćby w kilku zdaniach.
MCC Interim Linux to dystrybucja Linuksa wydana po raz pierwszy w lutym 1992 roku przez Owena Le Blanc z Manchester Computing Center (MCC), które jest częścią Uniwersytetu w Manchesterze. Była to pierwsza dystrybucja Linuksa stworzona dla użytkowników komputerów, którzy nie byli ekspertami od Uniksa i zawierała instalator oparty na menu, który instalował zarówno jądro, jak i zestaw narzędzi dla użytkownika końcowego oraz narzędzia programistyczne.
MCC po raz pierwszy został udostępniony przez anonimowy FTP w listopadzie 1991r. Irytacja Le Blanka z jego wcześniejszymi eksperymentami z Linuksem, np.: brak działającego fdisk-a, potrzeba korzystania z wielu repozytoriów FTP w celu nabycia całego niezbędnego oprogramowania i problemy z wersją bibliotek zainspirowały go do stworzenie własnej dystrybucji.
Le Blanc twierdził, że odnosił się do dystrybucji jako „interim (tymczasowej)”, ponieważ „… nie są one zamierzone jako ostateczne lub oficjalne, są małe, harmonijne i umiarkowanie testowane. Nie odpowiadają gustowi każdego użytkownika, ale powinny zapewnić stabilną bazę, do której można dodać inne oprogramowanie.”
Trzeba nadmienić, iż w tamtych czasach pojęcie dystrybucji Linux nie było jeszcze znane (rozpowszechnione), a instalację jądra Linux, kompilatorów, bibliotek i dopiero w następnej kolejności aplikacji użytkowych wykonywano ręcznie, pobierając poszczególne elementy systemu z różnych źródeł – od ich twórców (deweloperów).
Jeszcze przed pierwszym wydaniem MCC, najbliższym przybliżeniem do dystrybucji Linuksa były obrazy dyskietek HJ Lu’a o nazwie „Boot-root”. Były to dwie dyskietki 5¼ „zawierające jądro Linuxa i minimum narzędzi wymaganych do uruchomienia”. Tak więc były to minimalne narzędzia, które pozwalały na ładowanie z twardego dysku wymagającego edycji głównego rekordu rozruchowego za pomocą edytora szesnastkowego.
Pierwsza wersja systemu MCC Interim Linux została oparta o jądro Linux 0.12 i wykorzystywała kod pamięci RAM Theodore Ts’o do skopiowania małego obrazu głównego do pamięci, uwalniając stację dyskietek dla dodatkowych dyskietek narzędziowych.
Le Blanc stwierdził także, że jego dystrybucje były „nieoficjalnymi eksperymentami”, których celami było:
– dostarczenie prostej procedury instalacji
– dostarczenie pełniejszej procedury instalacji
– dostarczenie usługi tworzenia kopii zapasowych/odzyskiwania
– tworzenie kopii zapasowej swojego obecnego systemu
– możliwość kompilacji, łączenia i testowania każdego pliku binarnego z bieżącą wersją jądra, gcc i bibliotek
– dostarczenie stabilnego systemu bazowego, który można zainstalować w krótkim czasie i do którego można dodać inne oprogramowanie przy stosunkowo niewielkim nakładzie pracy.
W rzeczy samej, nigdy nie podjęto próby rozpowszechnienia go za pomocą szerokiej gamy oprogramowania, a nawet systemu okien X386.
Wkrótce po pierwszym wydaniu MCC pojawiły się inne dystrybucje, takie jak TAMU, stworzone przez ludzi z Texas A&M University, MJ Martina Juniusa, Softlanding Linux System i mały system bazowy H J Lu dla małych przedsiębiorstw. Te z kolei zostały szybko zastąpione przez Debiana i Slackware, najstarsze i wciąż aktywne dystrybucje.
Dystrybucja MCC Interim 1.0 wykazała, że Debian był „pięciokrotnie większy niż MCC i dość obszerny”, a ostatnio wydana wersja MCC 2.0+ z 4 listopada 1996 roku zachęciła użytkowników do przejścia na Debiana, zapewniając wsparcie związane z migracją.
Wisienką na torcie jest fakt, iż obrazy instalacyjne ostatniego wydania MCC 2.0+ są wciąż dostępne i można je pobrać, np. z naszego ArchiveOS: MCC Interim.
Instrukcja instalacji MCC opisana przez Owena Le Blanc (tłumaczenie własne z języka angielskiego):
Obrazy dysków, które mogą być potrzebne do zainstalowania MCC Interim Linux. Instalacja wymaga dysku (3) i dysku (1) lub dysku (2). Instalacje wymagające sterowników SCSI i sterowników napędów CD-ROM innych niż IDE/SCSI/ATAPI również wymagają dysku (4). Uruchom komputer z odpowiedniego dysku rozruchowego i postępuj zgodnie z instrukcjami.
(1) boot.1200.gz: Ten plik tworzy dyskietkę startową 5,25 cala. Musisz spakować ten plik przed skopiowaniem go na dyskietkę w trybie raw.
(2) boot.1440.gz: Ten plik tworzy 3,5-calową dyskietkę startową. Musisz spakować ten plik przed skopiowaniem go na dyskietkę w trybie raw.
(3) root.gz: Ten plik powoduje, że dyskietka główna jest wymagana we wszystkich instalacjach. Istnieją dwa sposoby korzystania z tego pliku:
– (a) Skopiuj go na dyskietkę w trybie surowym bez obrzucania. Jest to normalny sposób korzystania z niego. Zalety: jest szybszy w użyciu. Wady: nie zadziała, jeśli masz 4 Mb lub mniej pamięci; nie można go łatwo zmienić.
– (b) Rozpakuj i skopiuj go na dyskietkę w trybie raw. Zrób to tylko wtedy, gdy musisz zmienić dysk lub zainstalować go w systemie z 4 MB pamięci. Nie będzie działać na dyskach 5,25 cala. Zalety: łatwiej jest zmienić dysk; działa na maszynie 4 Mb. Wady: działa znacznie wolniej.
(4) scsi-cd.gz: Ten plik tworzy dysk sterownika scsi-cd. Musisz spakować ten plik przed skopiowaniem go na dyskietkę w trybie raw. Nie potrzebujesz tego dysku, chyba że potrzebujesz sterownika dysku SCSI lub sterownika napędu CD-ROM innego niż IDE/SCSI/ATAPI.
Źródła:
– Wikipedia, na licencji Creative Commons Attribution-ShareAlike
– debian.mcc.ac.uk