Internet mobilny GSM 3G – modemy USB w Linuksie

Ostatnia aktualizacja: 14 września 2023, 00:18

Poniższy tekst jest wynikiem moich osobistych doświadczeń z internetem komórkowym.

MODEMY USB

Z internetu mobilnego korzystam od dawna, praktycznie od początku, gdy pojawiła się oferta iPlus na kartę. Dla mnie jest to podstawowy sposób połączenia z internetem, gdy jestem poza domem, rzadko mam okazję korzystać z otwartych sieci WiFi.

Pierwszym moim modemem była Nokia 6280, która łączyła się z Mandrivą 2007 Spring przez bluetooth. Później kupiłem modem PCMCIA Huawei E360 a ten działał już przez interfejs USB w Ubuntu 8.10. W 2009 roku pojawiła się tańsza oferta Play Online w zestawie z modemem USB Huawei E160. Od Ubuntu 10.04 używam modemu Huawei E156G. Oprócz Ubuntu modem ten testowałem w innych dystrybucjach (najczęściej live CD). W żadnej z tych dystrybucji nie miałem problemów z instalowaniem modemów i ustanowieniem połączenia.

TELEFONY KOMÓRKOWE JAKO MODEMY

Najprostszym sposobem na mobilny internet jest użycie posiadanej komórki.
Telefony Nokia z Symbianem S40 i S60 dobrze się komunikują z Linuksem i nie wymagają dodatkowych zabiegów. Połączenie można uzyskać przy pomocy Bluetooth lub kabla USB.

W przypadku Nokii po podłączeniu kabla USB należy wybrać w telefonie tryb PC Suite. Nie mam możliwości testowania innych telefonów ale po doinstalowaniu programu Wammu nie powinno być problemów.

Program ten obsługuje szeroką gamę telefonów, umożliwia połączenie z internetem, wysyłanie – odbieranie sms-ów, edycję książki telefonicznej i utworzenie kopii zapasowej zawartości telefonu.

Nowoczesne smartfony z Androidem mają jeszcze funkcję routera i opcję udostępniania internetu przez WiFi.Osobiście preferuję kabel USB bo unikam w ten sposób rozładowywania się baterii telefonu.
W Androidzie należy wybrać w ustawieniach opcję udostępniania przez USB (lub WiFi w tym samym miejscu).

Prościej już się nie da. Po doświadczeniach z instalowaniem sterowników i programów w XP z ulgą wróciłem do Linuksa. Telefon Samsung Galaxy Ace nie zachowuje się jak modem ale spełnia rolę zewnętrznej karty sieciowej. Na kablu USB uzyskamy połączenie LAN przez interfejs eth0 a przez WiFi (eth1) jest widziany jako sieć AndroidAP. Oczywiście w telefonie należy skonfigurować sieć WiFi i ustawić hasło WPA2 PSK.

Ten sposób wykorzystania smartfona w zasadzie załatwia cały problem z połączeniem komórkowym, trzeba tylko mieć kartę Data SIM lub duży pakiet danych w swoim abonamencie.

NETWORK MANAGER

Systemowy program do ustawień sieci jest najwygodniejszym rozwiązaniem, pozostałe należy traktować jako uzupełnienie do celów diagnostycznych lub jako ciekawostki.

Nawet dedykowany modemom Huawei program Movistar wymaga więcej klikania niż to warte ale przydaje się do odczytywania-wysyłania sms-ów, czy monitorowania transferu.
NM nie ma tych funkcji ale na codzień nie są one koniecznie potrzebne.

ONLITOR.SH

Onlitor nie jest programem, to skrypt który wystarczy rozpakować do dowolnej lokalizacji i uruchomić. Do poprawnego działania Onlitor potrzebuje pakietu gammu. Najlepiej zainstalować od razu z interfejsem graficznym wammu, który znajduje się w repozytoriach każdej dystrybucji i sam dociągnie gammu w zależnościach.

Aby uzyskać odczyt mocy sygnału w Onlitorze sieć komórkowa musi być rozłączona żeby skrypt miał dostęp
do modemu. Najlepiej sprawdzić to zaraz po włączeniu modemu do portu USB. Pozostałe funkcje działają po uzyskaniu połączenia.

HUAWEI MOBILE PARTNER – czyli Movistar 3.5G w Linuksie

W celach poznawczo-porównawczych odkopałem w sieci odpowiednik windowsowego Mobile Partnera dla Linuksa, czyli Movistar 3.5G. Program jest firmowany przez Huawei, wygląda i działa identycznie jak ten dostarczany z modemem do systemów Windows. Potrzeba nieco zabiegów i instalacji w konsoli bo paczki .deb nie udało mi się namierzyć.

De facto, jeżeli modem działa bez niego to można go sobie darować. Program działa poprawnie ale wyraźnie obciąża system i zmusza wentylator do działania. Można go wykorzystywać do obsługi modemu jeśli Onlitor się nie spodoba lub wolimy mieć wszystkie ustawienia w jednym oknie.

Oczywiście, wymaga wpisania ustawień sieci operatora i obsługuje profile różnych dostawców internetu, można w nim ustawić kilka profili jednocześnie jeżeli chcemy korzystać z kilku kart Data SIM zamiennie (np. Play Online, iPlus, Blueconnect, Orange Free). Trzeba pogodzić się z tym, że wskazanie mocy sygnału Movistara nie jest wiarygodne, analogicznie jak w Windows, program odczytuje silniejszy sygnał i nie przejmuje się dokładnością. Program używa własnych ustawień i podczas połączenia systemowy Network Manager nie może być uruchomiony.

>>> Czytaj dalej : Testy >>>